Hoe ik in een broodjeszaak de zin van mijn leven terug vond
‘Dan maak je maar zin !’ was een gevleugelde uitspraak vroeger bij ons thuis als één van mijn broers of ik maar wat rondhingen op de bank. Vaak in de zomervakantieperiodes als we ons rot verveelden en het buiten slecht weer was. Maar ja, hoe maak je zin? En waarin?
De zoektocht naar de zin van mijn leven begon toen ik dertien jaar was en in de Libelle van mijn moeder een uittreksel las van Wayne Dyer met de veelzeggende titel ‘Niet morgen maar nu’. Ik werd er helemaal blij van en was besmet met de grote ‘zin-zoektocht’. Mijn leven moet zin hebben! Waar vind ik de zin van mijn leven? Pas als ik dat vind, heeft mijn leven zin! Ik was te jong om de ironie en paradox daarvan te doorzien. Dus ging ik op zoek. Gaandeweg kwam ik steeds meer mensen tegen die ook geen idee hadden wat de zin van hun leven was. Ik las tientallen boeken over de zin van het leven, bestudeerde theorieën hierover, volgde trainingen, bezocht coaches en nam time-outs. Van alle wijze mensen die ik ontmoette oefende ik dapper hun inzichten. ‘Liefhebben begint met houden van jezelf, wees in het hier-en-nu, leef je mooiste leven, verandering komt van binnenuit’.
‘Ik werd er helemaal blij van en was besmet met de grote ‘zin-zoektocht’
Maar blijkbaar wat het allemaal niet genoeg. Sterker nog, dertig jaar na Wayne Dyer was het rampzalig gesteld met de zin van mijn leven. Of beter gezegd: de afwezige zin. Als alleenstaande 50+ vrouw zonder kinderen, inmiddels ouderloos, nog steeds zonder lief en ook nog eens zonder werk ervaarde ik een gevoel van totale zinloosheid. Wat heb ik bereikt, wat doe ik hier, wat laat ik achter? De antwoorden kwamen niet.
Ondertussen had ik prachtige, zinvolle ervaringen maar zonder bewustzijn. De verbindende warmte van vrouwenkringen. Een magische avond in een workshop waar we geblinddoekt op de grond dicht bij elkaar lagen en alleen op het gehoor vertelden wat donker en licht in ons leven betekende. Een oefening tijdens een workshop waarbij we in tweetallen elkaar in stilte een kwartier lang (ja: vijftien volle minuten) in de ogen keken en contact op zielsniveau maakten.
Uiteindelijk gaf een medewerker in een broodjeszaak me uiteindelijk het inzicht dat in al die jaren vlak voor m’n neus lag. Midden in mijn midlife crisis kwam ik op een slechte dag terecht in een broodjeszaak in een buitenwijk van Utrecht. Mijn bestaan voelde nog steeds zinloos, ik was chagrijnig, had de hele ochtend gesjouwd, had honger en wilde een broodje. Tien minuten later stond ik weliswaar niet verlicht maar wel vederlicht weer buiten. Dat was volledig te danken aan het enorme plezier en de flamboyante manier waarop de medewerker mij met zijn flair opvrolijkte en ondertussen een broodje serveerde. Het begon al met een uiterst vriendelijke glimlach, veel oogcontact, een knipoog en een welgemeend, hartelijk ‘goedemiddag!’ Terwijl hij het broodje klaarmaakte, bleef zijn focus op mij als persoon gericht. Hij bleef doorbabbelen, waarschijnlijk over het weer of aanverwante onbelangrijke zaken. Maar hij richtte zijn oprechte aandacht op mij. Sterker nog, dat leek zijn corebusiness te zijn waarbij hij en passant een broodje serveerde.
In deze alledaagse scène schuilt volgens mij het geheim als het gaat om het vinden van de zin van het leven. Tussen Marinus Knoope en de broodjesman zie ik namelijk een paar belangrijke overeenkomsten. Het maakt niet uit wát ik doe maar het maakt alle verschil hóe ik het doe. Er is geen algemene zin van het leven en niets of niemand kan mij de zin van mijn leven geven. Er is geen missie, geen doel. Ik ben de missie. Ik ben het doel. Ik ben de zin. Hier en Nu. Altijd. Elke dag opnieuw. Elke minuut, iedere seconde van de dag. Zin maken. Zin geven. Aan waar ik ben. Met wie ik ben. Hoe ik ben. Omdat ik er nu eenmaal ben, omdat ik leef. Precies daar waar ik moet zijn. Als ik me dat realiseer, kan ik weer adem halen en leef ik. Met zin. En hoef ik niet meer te zoeken omdat ik gevonden heb.